O debuxante Jota ven de publicar unhas viñetas coas que
resume o acordó sobre o cambio climático asinado recentemente en París.
martes, 22 de diciembre de 2015
lunes, 21 de diciembre de 2015
Debate electoral no IES do Milladoiro
Dado
o interese que un acontecemento como as eleccións xerais do 20 de
decembro pode ter na formación do alumnado, así como o seu encaixe
nos currículos do Bacharelato, 15 de decembro celebramos unha actividade relacionada con dito feito: unha mesa redonda coa
presenza das forzas políticas que se presentarán aos comicios.No debate tomou parte alumnado de 1º e 2º de Bacharelato. Cada un dos
representantes políticos dispuxo de 10 minutos para expor o
seu programa electoral. Rematada esta
primeira ronda de intervencións, chegou a quenda de intervencións
e preguntas do alumnado do centro.
As forzas políticas presentes foron:
As forzas políticas presentes foron:
-Nós.
Candidatura galega: Adrián
Dios Vicente, candidato ao Senado
pola Coruña.
-En Marea: Xaime Subiela, candidato número 3 pola
provincia da Coruña e concelleiro de Ames Novo.
-PSdeG-PSOE: Angel
Mato Escalona, candidato número 1 ao Senado pola provincia de A
Coruña.
-Partido
Popular de Galicia: Paula Prado del Río, candidata número 1 ao
Senado pola provincia de A Coruña.
Esta é a crónica do acto realizada polo alumnado da materia de Xeografía de 2º de Bach:
"Estos últimos días adicamos as clases ás próximas
eleccións do 20 de decembro, día no que despois de 4 anos, os cidadáns maiores
de 18 votaremos para elixir o presidente do Goberno. Dito cargo está
representado por diferentes partidos políticos. Algúns deles, este pasado
martes 15 de decembro, estiveron no noso instituto (IES do Milladoiro) para facernos chegar aos máis xóvenes todas
as súas propostas. Os representantes foron dos partidos políticos de En
Marea, Nós Candidatura Galega, Partido Popular e Partido
Socialista.
Podemos dicir que foi como un mítin político coa
diferenza de que tamén responderon ás nosas inquedanzas. Isto é algo moi
importante para todos nós, posto que ao ser principiantes como votantes non
temos moi claro algúns aspectos políticos, pero sobre todo, os que teñen que
ver co que nos afecta, a educación.
Tratouse
dun debate moi aberto no que despois de que cada partido ofrecese as propostas
da súa candidatura, todos os alumnos tivemos a oportunidade de dirixirnos a
eles nunha quenda de preguntas. Ás veces, durante o acto, os candidatos
interrumpíronse co que os seus argumentos no quedaban claros. Por outra banda,
as nosas preguntas non sempre tiveron unha contestación directa e clara, como
no caso da relacionado co futuro da LOMCE e os estudantes. Respecto á pregunta
sobre a Cidade da Cultura, por exemplo, houbo distintas opinión relacionando os
cartos investidos nesa obra e os que faltan noutros campos.
Despois deste debate electoral, o pasado mércores
16 de decembro, Ames Radio estivo na nosa clase de 2º de Bacharelato B para
amosar á poboación de Ames a nosa visión de dito debate así como as críticas e
opinións persoais.
En definitiva, pensamos que foi moi interesante
adicar este tempo lectivo a tipo de actividades porque son temas que nos
afectan directa ou indirectamente a nós tanto na casa coma nos estudos. Ademais,
estar informados é fundamental e pode axudarnos á hora de decidir".
sábado, 19 de diciembre de 2015
Paisaxe e literatura (2): "El camino", de Miguel Delibes
Miguel Delibes (1920-2010), un dos grandes escritores
en lengua castelá, publicou en 1950 a novela El camino. Aínda que no libro non
aparece citado, o pobo no que se desenvolve a novela é Molledo (Cantabria),
lugar no que o autor pasou longas tempadas durante a infancia. Esta é a
descrición que fai do seu val. Non é, evidentemente, un exercicio académico de
comentario de paisaxe natural, pero podería selo.
“El valle... Aquel valle significaba mucho para
Daniel, el Mochuelo. Bien mirado, significaba todo para él. En el valle había
nacido y, en once años, jamás franqueó la cadena de altas montañas que lo
circuían. Ni experimentó la necesidad de hacerlo siquiera.
A veces, Daniel, el Mochuelo, pensaba que su padre, y
el cura, y el maestro, tenían razón, que su valle era como una gran olla
independiente, absolutamente aislada del exterior. Y, sin embargo, no era así;
el valle tenía su cordón umbilical, un doble cordón umbilical, mejor dicho, que
lo vitalizaba al mismo tiempo que lo maleaba: la vía férrea y la carretera.
Ambas vías atravesaban el valle de sur a norte, provenían de la parda y reseca
llanura de Castilla y buscaban la llanura azul del mar. Constituían, pues, el
enlace de dos inmensos mundos contrapuestos.
En su trayecto por el valle, la vía, la carretera y el
río -que se unía a ellas después de lanzarse en un frenesí de rápidos y
torrentes desde lo alto del Pico Rando- se entrecruzaban una y mil veces,
creando una inquieta topografía de puentes, túneles, pasos a nivel y viaductos.
En primavera y verano, Roque, el Moñigo, y Daniel, el
Mochuelo, solían sentarse, al caer la tarde, en cualquier leve prominencia y
desde allí contemplaban, agobiados por una unción casi religiosa, la lánguida e
ininterrumpida vitalidad del valle. La vía del tren y la carretera dibujaban,
en la hondonada, violentos y frecuentes zigzags; a veces se buscaban, otras se
repelían, pero siempre, en la perspectiva, eran como dos blancas estelas
abiertas entre el verdor compacto de los prados y los maizales. En la
distancia, los trenes, los automóviles y los blancos caseríos tomaban
proporciones de diminutas figuras de «nacimiento» increíblemente lejanas y, al
propio tiempo, incomprensiblemente próximas y manejables. En ocasiones se
divisaban dos y tres trenes simultáneamente, cada cual con su negro penacho de
humo colgado de la atmósfera, quebrando la hiriente uniformidad vegetal de la
pradera. ¡Era gozoso ver surgir las locomotoras de las bocas de los túneles!
Surgían como los grillos cuando el Moñigo o él orinaban, hasta anegarlas, en
las huras del campo. Locomotora y grillo evidenciaban, al salir de sus
agujeros, una misma expresión de jadeo, amedrentamiento y ahogo.
Le gustaba al Mochuelo sentir sobre sí la quietud
serena y reposada del valle, contemplar el conglomerado de prados, divididos en
parcelas y salpicados de caseríos dispersos. Y, de vez en cuando, las manchas
oscuras y espesas de los bosques de castaños o la tonalidad clara y mate de las
aglomeraciones de eucaliptos. A lo lejos, por todas partes, las montañas, que,
según la estación y el clima, alteraban su contextura, pasando de una extraña
ingravidez vegetal a una solidez densa, mineral y plomiza en los días oscuros.
Al Mochuelo le agradaba aquello más que nada, quizá,
también, porque no conocía otra cosa. Le agradaba constatar el paralizado
estupor de los campos y el verdor frenético del valle y las rachas de ruido y
velocidad que la civilización enviaba de cuando en vez, con una exactitud casi
cronométrica.
Muchas tardes, ante la inmovilidad y el silencio de la
naturaleza, perdían el sentido del tiempo y la noche se les echaba encima. La
bóveda del firmamento iba poblándose de estrellas y Roque, el Moñigo, se
sobrecogía bajo una especie de pánico astral”.
Miguel Delibes (1950): El camino,
Madrid, Real Academia Española-Alfaguara, 2014, páxs. 22-24.
miércoles, 18 de noviembre de 2015
Paisaxe e literatura
Fotograma do filme El bosque animado, sentirás su magia
É un
clásico falar de paisaxe e literatura. Moitas son as autoras e os autores que convertiron
a paisaxe en protagonista das súas obras. Aquí tes unha escolma que non ningún
criterio de selección.
Wenceslao
Fernández Flórez escribiu un precioso libro, El bosque animado, que comeza cunha descrición sobre a fraga de
Cecebre, hoxe moi reducida en extensión pola acción do ser humano:
“La fraga es un tapiz de vida apretado contra las arrugas de
la tierra; en sus cuevas se hunde; en sus cerros se eleva, en sus llanos se
iguala. Es toda vida: una legua, dos leguas de vida entretejida, cardada, sin
agujeros, como una manta fuerte y nueva, de tanto espesor como el que puede
medirse desde lo hondo de la guarida del raposo hasta la punta del pino más
alto. ¡Señor, si no veis que vida en torno! Donde fijáis vuestra mirada
divisáis ramas estremecidas, troncos recios, verdor: donde fijáis vuestro pie
dobláis hierbas que después procuran reincorporarse con el apocado esfuerzo
doloroso de hombrecillos desriñonados; donde llevéis vuestra presencia habrá un
sobresalto más o menos perceptible de seres que huyen entre el follaje, de
alimañas que se refugian en el tojal, de insectos que se deslizan entre
vuestros zapatos, con la prisa de todas sus patitas entorpecidas por los
obstáculos de aquella selva virgen que para ellos representan los musgos, las
zarzas, los brezos, los helechos. El corazón de la tierra siente sobre sí este
hervor y este abrigo, y se regocija” (Wenceslao Fernández Flórez, El bosque animado, Madrid, Espasa Calpe,
1995, páx. 39)
O
cineasta José Luis Cuerda dirixiu en 1987 unha bonita película, El bosque animado, inspirada na novela e
que recibiu cinco Goyas; o libro volveu ser levado ao cine, en banda deseñada,
por Ángel de la Cruz e Manolo Gómez (2001), cinta que obtivo dous premios Goya: El bosque animado, sentirás su magia.
Rosalía de Castro escribiu moitos poemas nos que manifestou a súa relación coa súa paisaxe. Adiós
ríos é un deles, musicado polo cantautor berciano Amancio Prada:
Adiós
ríos, adiós fontes
Adiós
ríos, adiós fontes
adiós,
regatos pequenos;
adiós,
vista dos meus ollos,
non
sei cándo nos veremos.
Miña
terra, miña terra,
terra
donde m’eu criei,
hortiña
que quero tanto,
figueiriñas
que prantei.
Prados,
ríos, arboredas,
pinares
que move o vento,
paxariños
piadores,
Muiño
dos castañares,
noites
craras do luar,
campaniñas
timbradoiras
da
igrexiña do lugar.
Terra moura das montañas!
boa terra que das auga
e teis auga nas entrañas
“Un centenar de metros más lejos, los cortijos comieznan a
esparcirse. A las huertas embardadas suceden los alijares y las ramblas
arenosas y desérticas. La vegetación se reduce a su expresión más mínima:
chumberas, pitas, algún que otro olivo retorcido y enano. A la derecha, la
llanura se extiende hasta los médanos del golfo, difuminada por la calina. Los
atajos rastrean el pedregal y se pierden entre las zarzas y matorrales,
chamuscados y espinosos. Las nubes coronan las sierras del Cabo de Gata. En el
horizonte, el mar es sólo una franja de plomo derretido” (Juan Goytisolo,
Campos de Níjar, 1959).
Etiquetas:
Amancio Prada,
Campos de Níjas,
Cecebre,
El bosque animado,
Fernández Flórez,
José Luis Cuerda,
Juan Goytisolo,
literatura,
Paisaxe,
Rosalía de Castro,
Uxío Novoneyra
martes, 17 de noviembre de 2015
As augas e a acción antrópica
Máis fotografías da mesma reportaxe
Visualizamos recentemente o documental “Una mina en PicoVello”.
Do que este programa de El escarabajo
verde (TVE) é do impacto das actividades humanas sobre as augas. E sobre
este mesmo tema fala a noticia “La sal y el calor conquistan las tierras delEbro”, que forma parte dunha serie de reportaxes do xornal El País sobre o impacto do cambio climático no mar Mediterráneo.
Tamén ao redor dese problema, aínda que xa con varios anos,
é o programa de TVE chamado Un país en la
mochila, do que foi presentador o aragonés José Antonio Labordeta. Un dos
episodios estivo dedicado ao mesmo río: “Donde el Ebro se hace delta”.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)