lunes, 21 de diciembre de 2015

Debate electoral no IES do Milladoiro

Dado o interese que un acontecemento como as eleccións xerais do 20 de decembro pode ter na formación do alumnado, así como o seu encaixe nos currículos do Bacharelato, 15 de decembro celebramos unha actividade relacionada con dito feito: unha mesa redonda coa presenza das forzas políticas que se presentarán aos comicios.No debate tomou parte alumnado de 1º e 2º de Bacharelato. Cada un dos representantes políticos dispuxo  de 10 minutos para expor o seu programa electoral. Rematada esta primeira ronda de intervencións, chegou a quenda de intervencións e preguntas do alumnado do centro.
As forzas políticas presentes foron:
-Nós. Candidatura galega: Adrián Dios Vicente, candidato ao Senado pola Coruña.
-En Marea: Xaime Subiela, candidato número 3 pola provincia da Coruña e concelleiro de Ames Novo.
-PSdeG-PSOE: Angel Mato Escalona, candidato número 1 ao Senado pola provincia de A Coruña.
-Partido Popular de Galicia: Paula Prado del Río, candidata número 1 ao Senado pola provincia de A Coruña.
Esta é a crónica do acto realizada polo alumnado da materia de Xeografía de 2º de Bach:

"Estos últimos días adicamos as clases ás próximas eleccións do 20 de decembro, día no que despois de 4 anos, os cidadáns maiores de 18 votaremos para elixir o presidente do Goberno. Dito cargo está representado por diferentes partidos políticos. Algúns deles, este pasado martes 15 de decembro, estiveron no noso instituto (IES do Milladoiro)  para facernos chegar aos máis xóvenes todas as súas propostas. Os representantes foron dos partidos políticos de En Marea, Nós Candidatura Galega, Partido Popular e Partido Socialista.
Podemos dicir que foi como un mítin político coa diferenza de que tamén responderon ás nosas inquedanzas. Isto é algo moi importante para todos nós, posto que ao ser principiantes como votantes non temos moi claro algúns aspectos políticos, pero sobre todo, os que teñen que ver co que nos afecta, a educación.
Tratouse dun debate moi aberto no que despois de que cada partido ofrecese as propostas da súa candidatura, todos os alumnos tivemos a oportunidade de dirixirnos a eles nunha quenda de preguntas. Ás veces, durante o acto, os candidatos interrumpíronse co que os seus argumentos no quedaban claros. Por outra banda, as nosas preguntas non sempre tiveron unha contestación directa e clara, como no caso da relacionado co futuro da LOMCE e os estudantes. Respecto á pregunta sobre a Cidade da Cultura, por exemplo, houbo distintas opinión relacionando os cartos investidos nesa obra e os que faltan noutros campos.

Despois deste debate electoral, o pasado mércores 16 de decembro, Ames Radio estivo na nosa clase de 2º de Bacharelato B para amosar á poboación de Ames a nosa visión de dito debate así como as críticas e opinións persoais.
En definitiva, pensamos que foi moi interesante adicar este tempo lectivo a tipo de actividades porque son temas que nos afectan directa ou indirectamente a nós tanto na casa coma nos estudos. Ademais, estar informados é fundamental e pode axudarnos á hora de decidir".



sábado, 19 de diciembre de 2015

Paisaxe e literatura (2): "El camino", de Miguel Delibes


Miguel Delibes (1920-2010), un dos grandes escritores en lengua castelá, publicou en 1950 a novela El camino. Aínda que no libro non aparece citado, o pobo no que se desenvolve a novela é Molledo (Cantabria), lugar no que o autor pasou longas tempadas durante a infancia. Esta é a descrición que fai do seu val. Non é, evidentemente, un exercicio académico de comentario de paisaxe natural, pero podería selo.
“El valle... Aquel valle significaba mucho para Daniel, el Mochuelo. Bien mirado, significaba todo para él. En el valle había nacido y, en once años, jamás franqueó la cadena de altas montañas que lo circuían. Ni experimentó la necesidad de hacerlo siquiera.
A veces, Daniel, el Mochuelo, pensaba que su padre, y el cura, y el maestro, tenían razón, que su valle era como una gran olla independiente, absolutamente aislada del exterior. Y, sin embargo, no era así; el valle tenía su cordón umbilical, un doble cordón umbilical, mejor dicho, que lo vitalizaba al mismo tiempo que lo maleaba: la vía férrea y la carretera. Ambas vías atravesaban el valle de sur a norte, provenían de la parda y reseca llanura de Castilla y buscaban la llanura azul del mar. Constituían, pues, el enlace de dos inmensos mundos contrapuestos.
En su trayecto por el valle, la vía, la carretera y el río -que se unía a ellas después de lanzarse en un frenesí de rápidos y torrentes desde lo alto del Pico Rando- se entrecruzaban una y mil veces, creando una inquieta topografía de puentes, túneles, pasos a nivel y viaductos.
En primavera y verano, Roque, el Moñigo, y Daniel, el Mochuelo, solían sentarse, al caer la tarde, en cualquier leve prominencia y desde allí contemplaban, agobiados por una unción casi religiosa, la lánguida e ininterrumpida vitalidad del valle. La vía del tren y la carretera dibujaban, en la hondonada, violentos y frecuentes zigzags; a veces se buscaban, otras se repelían, pero siempre, en la perspectiva, eran como dos blancas estelas abiertas entre el verdor compacto de los prados y los maizales. En la distancia, los trenes, los automóviles y los blancos caseríos tomaban proporciones de diminutas figuras de «nacimiento» increíblemente lejanas y, al propio tiempo, incomprensiblemente próximas y manejables. En ocasiones se divisaban dos y tres trenes simultáneamente, cada cual con su negro penacho de humo colgado de la atmósfera, quebrando la hiriente uniformidad vegetal de la pradera. ¡Era gozoso ver surgir las locomotoras de las bocas de los túneles! Surgían como los grillos cuando el Moñigo o él orinaban, hasta anegarlas, en las huras del campo. Locomotora y grillo evidenciaban, al salir de sus agujeros, una misma expresión de jadeo, amedrentamiento y ahogo.
Le gustaba al Mochuelo sentir sobre sí la quietud serena y reposada del valle, contemplar el conglomerado de prados, divididos en parcelas y salpicados de caseríos dispersos. Y, de vez en cuando, las manchas oscuras y espesas de los bosques de castaños o la tonalidad clara y mate de las aglomeraciones de eucaliptos. A lo lejos, por todas partes, las montañas, que, según la estación y el clima, alteraban su contextura, pasando de una extraña ingravidez vegetal a una solidez densa, mineral y plomiza en los días oscuros.
Al Mochuelo le agradaba aquello más que nada, quizá, también, porque no conocía otra cosa. Le agradaba constatar el paralizado estupor de los campos y el verdor frenético del valle y las rachas de ruido y velocidad que la civilización enviaba de cuando en vez, con una exactitud casi cronométrica.
Muchas tardes, ante la inmovilidad y el silencio de la naturaleza, perdían el sentido del tiempo y la noche se les echaba encima. La bóveda del firmamento iba poblándose de estrellas y Roque, el Moñigo, se sobrecogía bajo una especie de pánico astral”.

Miguel Delibes (1950): El camino, Madrid, Real Academia Española-Alfaguara, 2014, páxs. 22-24.